Սառցե Սիրտը

Հաջորդ օրը Արամին դուրս գրեցին։ Մինչ այդ ես ամբողջ գիշեր նրա կողքին էի։ Ինձ հարցեր էի տալիս, թե ինչի ա Արամը նման բնավորությամբ, բայց ինչի ա վատը ձևանում։ Երբ դուրս գրեցին, Արամի հետ հյուրանոց էի գնում, տեսա պապային։

- Բարև ձեզ։
- Պապ, ինչ ես անում այստեղ?
- Ես իմ հյուրանոց գալու իրավունք չունեմ?
- Արամ, արի գնացինք։
- Անի, սպասի։ Արի տուն գնանք, ես քեզ խոստանում եմ, որ էլ նման բան չեմ անի։
- Չէ պապ։
- Անի, լսի Պապայիդ։
- Չէ, Արամ։
- Տղա ջան դու ով ես?
- Պապ, ինքն էն մարդն ա, ով դժվարին կացության մեջ առաջինն ինձ օգնության հասավ, երբ ես առանց գումարի ու առանց մեքենայի էի։
- Անի, եթե տուն չեկար, ես տղուն դուրս կանեմ ստեղից։
- Անի, եթե չես ուզում գնաս տուն, չգնաս, իրար հետ կգնանք նոր տեղ կապրենք, մինչև աշխատանք գտնես։
- Ինչ? Իմ աղջիկը պետք ա աշխատի կամ անծանոթի հետ ապրի?
- Պապ ջան ինքը անծանոթ չի իմ դասընկերն ա։ Ու ինքն էլ ա մեծահարուստի տղա, բայց ինչպես ես տանից հեռացել ա։
- Ես ասեցի, Անի։ Անունդ ինչ ա տղա?
- Լավ պապ գալիս եմ։
- Անի, պետք չի։
- Արամ, դու շատ բան ես արել ինձ համար։ Ես չեմ կարող նման ձև վարձահատույց լինեմ։
- Անի! Իմ մասին մի մտածի։
- Գնացինք պապ։ Արամ, առայժմ։
- Ան, եթե նեղվես, կզանգես։
- Լավ։

Գնացինք տուն։ Տանը մեծ սեղան էին գցել։ Մաման եկավ գրկեց, հարցեր տվեց։

- Արի առաջ, տանը հյուրեր կան։
- Ովքեր?
- Արի կտենաս։

Մտա հյուրասենյակ, ու ի՞նչ տեսնեմ։ Սեյրանը ու իր ընտանիքը։

- Իրանք են մեր հյուրերը?
- Հա, փոխվի ու արի ներքև, սիրուն կհագնվես։
- Ես ցայվելու էլ եմ, նենց որ մի երկու ժամից պատրաստ կեղնեմ։

Գնացի իմ հավեսով լողացա, հագնվեցի ու զանգեցի Արամին.

- Արամ!
- Հա Անի։
- Գիտես ովքեր են մեր տանը։
- Ովքեր?
- Էն որ ուզում էին ինձ իր հետ ամուսնացնեն։
- Հետո?
- Սենյակումս եմ։
- Քեզ հանգիստ պահի։ Իջի, ոչ էլ խոսա, հարց կտան, պատասխանի։
- Լավ։
- Եթե բան եղնի, տնից դուրս արի, իմ մասին մի մտածի։
- Լավ։

Իջա ներքև։ Անկապ խոսում էին։ Երկու ժամ անց, էտ տղեն վեր կացավ ու մի հատ մատանի հանեց.

- Կամուսնանաս ինձ հետ։
- Ինչ? Դու ինձ լավ չեք հասկանում? Ես չեմ ուզում ամուսնանամ։
- Ինչն ա պատճառը? Չլինի ուրիշը կա?
- Դա ինչ կապ ունի, չկա, բայց թեկուզ և լիներ մեկ ա ես չեմ ամուսնանալու էսքան շուտ։

Ասեցի ու բարձրացա վերև։ Արամին գրեցի ուզում են ամուսնացնեն։ Էտ ժամանակ ինչ-որ ձայն եկավ։ Սենյակումս ինչ-որ մեկն էր։

- Ով ես? Դուրս արի!

Պատուհանից փախավ։ Նայեցի պատուհանից. A-ն էր։ Վազքով դուրս եկա, վազեցի դուրս, վազում էի նրա հետևից, մեկել հասա նրան, ու ոտքով հարվածեցի կողքին։ Կողքից բռնեց, ու ասաց.

- Քեզ խելոք պահի!
- Ով ես? A, ինչ գործ ունես հետս? Ինչի էիր եկել սենյակս?
- Ես քեզ բան չեմ անի։ Հեռու չեմ ուզում քեզ վնասեմ։
- Ես քեզ հետ խոսել եմ էլի։
- Չէ։ Ես քո քաղցր ձայնը առաջին անգամ եմ լսում։ Հեռու, չեմ ուզում քեզ վախեցնեմ։

Ասաց ու վազելով գնաց։ Տուն եկա գոռգոռալով։

- Դուք քնած եք? Տուն մարդ ա գալիս, դուք չեք նկատում?
- Ով?
- Ես եմ իմանալու?
- Լավ, Անի էսա камера-ներով կստուգենա ով ա։
- Պետք չի։ Ամբողջովին սև էր հագնված։ Գնացեք ուշադիր եղեք։
- Եղավ։

Մտա սենյակս ու համակարգչով նայեցի տեսագրությունը։ A-ի նկարը մոտեցրի։

Նա լավ կռվող էր։ Նա լավ գիտեր ինձ։ Գիտեր իմ տանը, պատուհանի տեղը։ Ու կողքից վնասվածք ուներ? Ով կարող ա նա լինել? Մտածեցի ու միակ մարդը, որ մտքիս եկավ. Արամը?
Որոշեցի կասկածները փարատեմ։ Հաջորդ օրը դասարանում.

- Մի րոպեով դասարանի բոլոր տղաները դուրս գան։
- Ինչի?
- Դուրս գաք կիմանաք, բայց մի շարքով։

Երբ որ ուզում էին դուրս գալ, գոռացի.

- A.

Արամը շրջվեց։

- Չեք լսում։ Ինչի պետք ա ասեմ "հեյ" ու մենակ Արամը շրջվի։
- Լավ հոտա կասեմ, հետ եկեք։
- Խաղ ես անում?

Կասկածներս նրա վրա կանգ առան, որովհետև նա ինձ հարցրել էր" Որն ա քո պատուհանը", նրա նույն կողմը դանակահարել էին ու մենակ նա գիտեր, որ ես լավ կռվող եմ։ Ուստի որոշեցի մի խաղ խաղալ գլխին.

Թղթի վրա գրեցի." իմացել եմ լավ կռվող ես, արի իրար հետ համագործակցենք, ու լուծենք երկուսիս վրեժը, L"
Ես ինձ համար գաղտնի անուն L-ը ընտրեցի։ Ու փոքր երեխայի հետ ուղարկեցի հյուրանոց։

Հաջորդ օրը դասի եկավ կատաղած, ոչ մեկի հետ Նոռմալ չէր խոսում։ Ու ամեն օր նման բաներ էի գրում։ Մի օր էլ գնացի էն վայրը, որտեղ Արամի հետ պարապել էինք։ Երեկոյան ժամ էր։ Ներսից ձայն լսեցի, մեկը պարապում էր։ Գնացի մտա ներս, որովհետև Արամն ասել էր, որ այս տողը քչերը գիտեն։ Ու ինչ? Ինչ-որ մեկը փակեց աչքերս։ Փորձեցի ազատվել, բայց շատ ուժեղ էր։

- Բաց թող, ով ես?
- Քեզ չէի ասել ճանապարհիս չերևաս։
- Կոպիտ մեկը համ աչքերս ես փակել, համել ձեռքերս սխմում ես իրար, ցավում ա։
- Բաց կթողնեմ պայմանով։
- Ասա։
- Աչքերդ փակի։
- Հա, կանեմ։
- Շալով։
- Լավ։

- Դու ստեղ ես? A դու ես?

Ձեռքով սկսեցի փնտրել, երբ նա բռնեց ձեռքս։

- Ինչ գործ ունես ստեղ?
- Ես քո տարածքն ա?
- Չէ։
- Բա էլ ինչի ես հարցնում? Ես որտեղ ուզեմ, էնտեղ էլ կլինեմ։
- Շատ համարձակ ես։ Չես վախում, քեզ հետ ինչ-որ բան լինի?
- Չէ! Եթե դու ինձ վնասողն եղնեիր այն օրը կվնասեիր։
- Ու խելացի ես։
- Գիտեմ։ Ինչի էիր իմ տուն մտել?
- Որ քեզ պաշտպանեմ։
- Դու ինչ գիտեիր, ինձ վնաս ա սպառնում?
- Գիտեի։
- Էլ ինչ գիտեիր?
- Որ եթե դու ինձ շուտ չնկատեիր, ու չվազեիր ներքև, գալու էին սենյակիդ դուռը կոտրեն, ու ....
- Ու ինչ?
- Գնա։
- Սպասի։ Ուզում ես ասես, որ դրանից հետո էտ տղեն ու ես....
- Վայ մամա ջան։ Դու ինչ գիտես ինչ պետք ա եղներ?
- Դու մինչև այս չես մտածել, որ ես խելացի եմ։

Ասաց ու գնաց։ Ավելի քան վստահ էի, որ Արամն ա։ Երբ որ տուն գնացի մի կերպ կպա այդ տարածքի տեսախցիկներին ու նայեցի։ Արամն ու A-ն էին գնում գալիս։ Այդ նույն օրը Արամին էլի նամակ ուղարկեցի.« Եթե ուզում ես իմանալ ով եմ, ժամը 23:00 արի ..... հասցեով,L»։
Ես էլ պատրաստվեցի ու գնացի։